من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید     قفسم برده به جایی دلم شاد کنید  

چی باعث میشه آدم اونجوری که می خواد نتونه زندگی کنه  

گاهی اونقدر این شهر و کشور و قاره و دنیا واسم تنگ میشه که دلم می خواد مثل یک ماهی توی تنگ خودمو این ور و اونور بزنمو و بشکنم این محدودیت و این قفسو  

از دیشب دارم رو این حرف فکر میکنم : نظر دوستی رو راجع به جبر و اختیار پرسیدم گفتش که جبر واسه جسمه و اختیار واسه روح  

واقعا تا وقتی که روح تو جسم باشه نمی شه آزاد بود وقتی هم روح تو جسم نباشه مردیم دیگه اختیار میخوام چیکار  

نمی دونم رمز و راز این دلتنگی رو این خفگی رو  

این زندانو  

تو این زندان وقتی عادی باشی زندگی روال خودشو میگذرونه ولی وقتی خسته و دلتنگ بشی بیشتر خسته و دلتنگت میکنه 

اگه کسی رو بخوای دوست داشته باشی نتیجش این میشه تا ابد محکوم به ندیدن میشی  

و اگر از کسی متنفر بشی تا ابد باید ببینیش 

اینا همه ی خفگی نیست . کاش میشد شکست این زندانو کاش می شد پرنده بود و رها میشد از زندان 

ولی واقعیت اینه که وقتی پرنده نیستیم فقط پر پرواز نداریم  

پس کاش اصلا نمی بودیم و یا اگر هستیم روش بودن رو می دونستیم 

به قول شریعتی : خدایا چگونه زیستن را به من بیاموز چگونه مردن را خود خواهم آموخت .