انسان همواره در زندگی خود را می پوشاند  همواره در زیر نمودی که به چشم دیگران می آید پنهان است  

تنها دو جا است که غالبا نقابی را که در سراسر عمر بر چهره دارد  پس می زند . سلول زندان و بستر مرگ  

در این دو جاست که فرصت عزیزی به دست می آید تا چهره ی حقیقی هر کسی را خوب ببینیم به ویژه مرگ 

آدمی بوی مرگ را که می شنود صمیمی میشود . 

 بر بستر احتضار هر کس خودش است  

مردن نیز خودش هنری است مستلزم دانستن و اموختن  

نمایشی است سخت زیبا و عمیق و تماشایی ترین صحنه ی زندگی  

بسیار کم اند مردانی که زیبا مرده اند .. 

بی شک آنهایی که می دانند چگونه باید مرد می دانسته اند که چگونه باید زیست  

چه برای کسانی که زندگی کردن  تنها دم بر آوردن نیست  

جان دادن نیز تنها دم بر نیاوردن نیست 

خود یک کار است . کاری همچون زندگی 

دکتر شریعتی