خانه ام خانه مردگان است .
خود می بینم ارواح مردگان را که از سمتی به سمت دیگر میدوند
میخواهند خودشان را از من پنهان کنند
من اما نمیترسم
خو گرفته ام با انان ... انان مرا نمیترسانند ..اما من میترسم ..نه از انان ..از زندگان ساکن این خانه
چرا که گویی نمی شنوند ..این همه ابراز عشق و تمنا را ..من اما محبوس در این خانه مانده ام..
دلهره و اشوب تمام وجودم را احاطه کرده ... بی روحی در این خانه موج می زند .. حالا میفهمم که خدا مرا بی تقاص رها نکرده ..
جای من در این جا نبود .
روح من میخواست پرواز کنم .. دل بکند ..فریاد بزند .. بخندد ..قهقهه بزند .. شاید میخواست برقصد .
اگر هم نه ... نمیخواست افسرده شود ... با گوش پاک کنی گوشش را تمیز کند که شاید اوست که صدا ها را نمی شنود .
نمیخواست فقط سهیم باشد در غم دیگران
نمیخواست موظف باشد به کارها.....
میخواست در اغوش کشیده شود ..... افکارم قصیده میگویند امروز
من اما ..... راه فراری نیست ..در این خانه میمرم ...میدانم !!!!! هم نفس ارواح خواهم شد .
همانا سوختم در حسرت عشقی که به سامان نرسید
اما چه سود ..چه سود دل من به سامانش نرسید ...
من اما امروز دلشوره عشق امروز که نشود مثل دیروز .........
من تصمیم دارم به یک روانشناس مراجعه کنم
کاری که میکنم
چیزی که به ان اعتقاد دارم
علاقه ام
هرسه با هم متفاوت است
اینها اشفتگی ام را چندین برابر کرده اند .....
من از یه چیزی ناراحت شدم
ولی اصلا نباید ناراحت میشدم....... یه جورایی به من ربطی نداشت. ولی ناراحتیم بابت اون گندی بود که به من خورده بود....
ول کن بابا بی خیال .اگه ارزششو داشت ناراحتت نمی کرد...... اخه دوسش داشتم.....
منو خیلی دوست داشتی
یعنی دروغ میگفتی ؟ تو اما دروغگو نبودی ؟ یعنی عاشقم نبودی ؟ من اشتباه فهمیده بودم ؟ نه ! اخه خودت بهم گفته بودی ...
پس شاید منو با یکی دیگه اشتباه گرفته بودی ؟؟ ها ! نه اخه چند بار صدام کردی ...پس چی شد که رفتی؟؟؟؟؟؟؟
منم رفتم .. اخه دیگه فایده ای نداشت ... دلت جای دیگه بود...
اره فهمیدم .. من اشتباه کرده بودم ... تو یه قلبت واسم جایی باز نکرده بودی ... به همین سادگی
شایدم دروغ گو بودی